Elk idee hieromtrent is een aanname, 'we' nemen aan dat ...
Dat het treurend ouderpaar van Kohlwitz over het verdriet van ouders gaat die een zoon verliezen. Wat klopt, maar dit beeld gaat over meer, heb ik vorig WE ontdekt.
Over Käte Kohlwitz zoon: Ze (de ouders) wilden hem niet tegenhouden, het was zijn keuze op dat sublieme moment. Als hij dat offer wilde brengen, moesten ze hem steunen. Terwijl mensen vergeten dat het leven nog lang duurt na dat sublieme moment. Ik vind dat belangrijk. Als je dus begint met Käte Kohlwitz-vredeswandelingen moet je ook dat verhaal vertellen. Dat haalt de waarde van dat monument niet naar beneden.
Sophie De Schaepdrijver in De Morgen van 9 november 2013 (Reporter p, 4-5).
Deze historica van de universiteit van de Pennsylvania State University (USA) doorprikt wel meer aannames waarmee ik opgevoed ben: dat al die jongens willoze slachtoffers waren. Ze wijst er op dat het 'Belgisch' en het 'Vlaams' verhaal van de oorlog veel genuanceerde ligt dan veelal verteld wordt.
Ik word nog het meest geraakt wanneer ze aangeeft 'dat een publiek heus wel open staat voor een verhaal met meerdere ingangen'.
Canada Farm Cemetery - Elzendammestraat in Elverdinge
En ik ga (eindelijk) werk maken van het lezen van haar werk over WO I.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Feedback is welkom ... waarvoor dank.