Barmhartigheid

Er zijn van die woorden, die althans in mijn leven, veel van hun inhoud verloren hebben. Barmhartigheid, bijvoorbeeld. Er zijn in mijn leven iets te veel mensen geweest die mij, met enige aandrang, vroegen 'barmhartig' te zijn. En als het mij (meestal) niet lukte, voelde ik me nog schuldig ook. De meeste mensen uit mijn opvoeding en omgeving hadden die leegheid eerder ontdekt ...

Tot ik twee jaar terug, ergens in een klein schuurtje, een concert bijwoonde van Pascal Vandenhaut. Dat is een straffe madam, ze bracht zowel intieme nummers als songs waar de energie van af spatte en alles wat daar tussen ligt. Pascal Vandenhaut doet dit integer en authentiek., ze zingt 'ongefilterd'. Die dag bracht ze alle songs solo, behalve het laatste nummer. Dat werd op piano begeleid door de gastheer, Pieter Van Bogaert. Wonderlijk mooi, gewoon een kippenvelmoment. 

Dagenlang vroeg ik me af waarom dit mij zo geraakt had. Tot mijn frank viel: het ligt de wijze waarop Pieter Kathleen begeleidde en de chemie tussen hen beide. Pieter doet dat volledig ten dienst van Kathleen haar song en dit op een zowel tedere als krachtige wijze. Pieter IS op een bijzondere wijze dienstbaar; met de begeleiding van uit zijn ziel, versterkt hij de song van Kathleen. Hij tilt de vertolking op een hoger niveau. 

Nergens is er een spoor van haantjesgedrag, geen zweempje altruïsme, geen onderdanigheid. Wel veel gevoel voor de eigenheid van haar lied, zowel krachtig als teder begeleidend, respectvol en warm ... 

Toen flitste het ineens voorbij: dit is barmhartigheid. Barmhartigheid als een krachtige én tedere aanwezigheid bij de andere, om hem of haar sterker te laten uitgroeien tot wie of wat iemand ten diepste geroepen is. En meer moet dat niet zijn.

Deze foto heb ik vrijdag 15 nov. genomen, op een concert van de Blue Angels. Daarin bracht Kathleen Vandehaut een nummer solo ... begeleid door Pieter Van Bogaert. Dat is drie dagen later nog steeds intens genieten.