Onze mooiste ervaring met straatmuzikanten was in 2011 in de Zweedse stad Malmö. In een van de winkelstraten troffen we er een aardige 'Marlene Dietrich'. Ze zong live en deed dat op een bijzonder geloofwaardige wijze. Er was een bijzondere chemie met de omstaanders.
Toen we er, een uur later of zoiets, voor een tweede maal passeerden, bleven we opnieuw geboeid kijken en luisteren. Een zwerver, een 'verloren ziel' maakte zich los en danste op een ongelooflijke elegante, vrije wijze, helemaal in eenheid met het lied van de zangeres. Ik smelt weg en ben diep ontroert hoe een man, die om een of andere reden rondzwerft of aanspoelt in een grote stad, zoveel schoonheid en elegantie uitstraalt. Ongelooflijk mooi sporen van een (verloren ?!) verleden.
Daarna gaat de man terug op 'zijn' bank zitten , om een slok te nemen van een fles whisky.
Enkele ogenblikken later stapt er een huwelijkspaartje voorbij. 'Marlene Dietrich' had net La vie en rose ingezet. Man en vrouw houden hun pas in en luisteren ongedwongen ... zowat alle omstaanders genieten mee. Ik ben (weer) diep ontroert. Zoveel en zo'n intens geluk met zoveel, volslagen onbekende, mensen mogen delen. Ik hou er de mooiste reportage van straatfotografie aan over die ik ooit mocht maken.
Een klein detail: het bruidsboeket. Pas een halfjaar later kwam het in mij op om Lut te vragen met mij te trouwen. Ik wist meteen welk type bruidsboeket ik haar wou schenken, wat bijna een jaar later ook gebeurde.
ik was erbij
BeantwoordenVerwijderen'k ben ook een dankbare getuige van zoveel moois
lut