Poëzie in de stad

Poëzie in de stad ... Antwerpen. Je vindt het op vele plaatsen. Wellicht het meest in het oog springend is het werk van de verschillende stadsdichters. Een van mijn favoriete gedichten staat bijvoorbeeld op de zijgevel van  Het Paleis op het Theaterplein (de Vogelenmarkt ... ): 

Soms vind je het werk van de stadsdichter op een onverwachte plek. Bij de ingang van het containerpark (voor de Nederlanders de milieustraat) in Berchem.

Dingen

Hier danken wij de dingen 
af die ons jaren hebben omringd.

Hier scheiden wij de dingen 
van de jaren toen we dachten 

dat ze onscheidbaar waren.
Hier wachten nu de dingen

in steenslag van herinneringen, 
op nieuwe jaren, ontbonden 

maar geduldig als alleen de dingen 
konden in de jaren onder ons.

Bernard Dewulf

Meer info op http://www.antwerpenboekenstad.be/stadsdichters/7/bernard-dewulf/gedichten/105/10-i-dingen 

Het meest verrassende stukje poëzie vond ik onverwacht op een stoeptegel, op enkele stappen van het station in Berchem. Meer bepaald op een wat verstopt bruggetje tussen het station en het grote postgebouw dat nu tegen de vlakte gaat. Intrigerend. Thuisgekomen de tekst gegoogled en ontdekt dat het een fragment is uit een heavy metal nummer. Hoe groot is het verdriet dat iemand dit aan aan stoeptegel toevertrouwt?

https://www.youtube.com/watch?v=hvOM95PENcM

12 uur, een wereld van verschil

Wij wonen in een rijtjeshuis in de Karel Coggestraat in Berchem. Aan de overkant van de straat een grote lap grond waarop vroeger de Belgacom-gebouwen stonden. (Voor de oude Belgen: uit de tijd van het zgn. Baudrain-schandaal in de jaren 70.) Die gebouwen hebben plaats geruimd voor vier nieuwe complexen met nog flink wat bomen met daartussen een slordige open ruimte die op werkdagen als een informele parking fungeert.

Tot vanochtend. 

Om 6 uur wakker geworden van een boomvretend monstertje dat met fikse tred de rij grote (15 tot 20 meter) kastanjelaars neerlegt.

Om 7 uur liggen de eerste gesneuvelde bomen klaar om afgevoerd te worden. De bomen stonden op een gesloten rij, de eerst twee of drie zijn reeds verdwenen ...

Om 18 uur kom ik thuis van mijn werk. De klus is geklaard. de bomen verdwenen. Enkel de mooie rij platanen die het perceel afbakenen bijven staan. De platanen die enkel weken terug drastisch gesnoeid werden. Zeven jaar lang keken we uit op een groene wal. Het voelt heel kaal en onwennig aan.

12 uur later, een wereld van verschil.