Betonnen platen.

Betonnen platen om uw tuin, uw domein af te bakenen of uw privacy te beschermen. In mijn beleving een typisch verschijnsel van de jaren zestig. Ik vond als kind intrigerend hoe die betonnen platen rondom tuinen en huizen opdoken. Vele jaren later ontdekte ik dat ik die 'blik' a.h.w. deelde met Roger Raveel. De betonnen platen duiken in verschillende van zijn werken op. Een willekeurig voorbeeld, geplukt van het internet.

Her en der vind je ze nog. Bijvoorbeeld op het einde van het fietspad dat doorheen Het Rivierenhof in Deurne richting het Wijnegem Shoppingcentrum loopt. 

Betonnen platen verouderen in de loop van enkele decennia. De platen of de palen verzakken of verzwakken wat, het beton brokkelt beetje bij beetje af. Hier en daar groeit er een mooi stukje mos.

In de loop van de jaren zeventig, opnieuw volgens mijn feilbaar geheugen, doken dan de coniferen op. Die namen de rol van de betonnen platen over. Ontelbare huizen en tuinen verdwenen achter een nog hogere groeiende, groene muur. Net voor de betonnen muur van hierboven staat er langs hetzelfde fietspad een even representatief voorbeeld van de coniferen-cultuur.

Mijn verbazing was dan ook groot wanneer ik enkele dagen geleden, in dat zelfde Rivierenhof, een heel recente constructie met betonnen platen ontdek. En wel op de plaats van het verdwenen stadion van Tubantia Borgerhout.

Ik word er een beetje triest van. Niet om het verdwenen stadion, zo groot is mijn voetballiefde niet. Twintig, dertig jaar lang ben ik honderden keren, alleen, met mijn gezin of met een van de kinderen voorbij het stadion van 'den Tub' gewandeld of gefietst. Een stuk van het decor waar mijn kinderen opgroeiden is verdwenen.

Waarom werd er hier niet gekozen voor een groene oplossing? Het Rivierenhof zelf is en blijft een prachtig park, met het mooiste openluchttheater van ons land. De plomp verloren neergepote betonnen platen doen het park geen eer aan. Dit kon beter ...

Straatmuzikanten (II)

Onze mooiste ervaring met straatmuzikanten was in 2011 in de Zweedse stad Malmö. In een van de winkelstraten troffen we er een aardige 'Marlene Dietrich'. Ze zong live en deed dat op een bijzonder geloofwaardige wijze. Er was een bijzondere chemie met de omstaanders. 

Toen we er, een uur later of zoiets, voor een tweede maal passeerden, bleven we opnieuw geboeid kijken en luisteren. Een zwerver, een 'verloren ziel' maakte zich los en danste op een ongelooflijke elegante, vrije wijze, helemaal in eenheid met het lied van de zangeres. Ik smelt weg en ben diep ontroert hoe een man, die om een of andere reden rondzwerft of aanspoelt in een grote stad, zoveel schoonheid en elegantie uitstraalt. Ongelooflijk mooi sporen van een (verloren ?!) verleden. 

Daarna gaat de man terug op 'zijn' bank zitten , om een slok te nemen van een fles whisky. 

Enkele ogenblikken later stapt er een huwelijkspaartje voorbij. 'Marlene Dietrich' had net La vie en rose ingezet. Man en vrouw houden hun pas in en luisteren ongedwongen ... zowat alle omstaanders genieten mee. Ik ben (weer) diep ontroert. Zoveel en zo'n intens geluk met zoveel, volslagen onbekende, mensen mogen delen. Ik hou er de mooiste reportage van straatfotografie aan over die ik ooit mocht maken.

Een klein detail: het bruidsboeket. Pas een halfjaar later kwam het in mij op om Lut te vragen met mij te trouwen. Ik wist meteen welk type bruidsboeket ik haar wou schenken, wat bijna een jaar later ook gebeurde.

Straatmuzikanten (I)

Buskers, een mooie verzamelnaam voor 'straatmuzikanten'. Tenminste voor die muzikanten die, zij het soms met beperkte mogelijkheden, er iets moois van willen maken. Je vindt ze in zowat alle steden. En ik hou er heel erg van. 

Je moet het hier wel zonder klank stellen terwijl ze erg leuk klonken.

Drie voorbeelden, op dezelfde zaterdagmiddag gefotografeerd, de eerste twee in de Antwerpse Hoogstraat, de derde op de Meir. 

Wanneer ik de derde foto op de computer bewerk, merk ik dat ik iets vastgelegd heb, wat ik tot nu toe nooit durfde: het fenomeen van de 'gelaten man'. De mannen van middelbare leeftijd die  geduldig en berustend hun lot ondergaan; wachten op hun winkelende vrouw. Op zaterdag middag vind je ze, als je er eenmaal op let, bij bosjes terug in elke winkelcentrum of shoppingcentrum. Ik heb ze tot op heden nooit durven fotograferen. De man rechts, op de rand van de foto, is een mooi, ongewild, voorbeeld. 

En je kan mij, een keer of twee per jaar, in een gelijkaardige situatie aantreffen. 

De 'Casino' van Nieuwpoort-Bad.

In het boek ARNO LIFE TO THE BEAT van Danny Willems staat deze foto van 'le beau Arno' en zijn broer Peter.

De foto dateert van 1975 en is genomen voor 'de Casino' van Nieuwpoort-Bad, de periode van Tjens Couter. Arno vormde samen met Paul De Couter een groepje die later zou uitgroeien tot TC-Matic. Ik was toen 18 en hoorde via vrienden en kennissen over dat heftig groepje. Maar omdat ik daar noch de centen, noch het lef of thuis daar de toestemming voor had ... heb ik ze nooit gezien. Arno & Co vormden, sinds de LP Plat du Jour wel een deel van de soundtrack van mijn jeugd. De LP heb ik nooit gehad, we luisterden op woensdagmiddagwel met rode oortjes naar Radio 2.

Wanneer mij toen iemand gezegd had dat Arno in mijn 16-jarig zoon een grote fan zou vinden die alles verzamelde dat hij maar kon vinden, zou ik die vermoedelijke gek verklaard hebben. Strafste van het verhaal: ik heb pas een optreden van Arno bijgewoond toen ik van Stefan voor mijn verjaardag kaarten kreeg. We zijn ondertussen 13 jaar later en ik geniet er nog van.

De 'Casino van Nieuwpoort-Bad". In het keurig Nederlands is dat uiteraard 'het' casino, in Het Nieuwpoorts 'de' casino. Dit gebouw uit het begin van de 20ste eeuw (?), vormde samen met The White Residence twee gezichtsbepalende gebouwen. 

The White Residence staat uiterst links, de Casino stond op de plaats van het hoogste flatgebouw, midden op de foto. Die is genomen op een grijze zondag en past, in mijn beleving, bij de troosteloze uniforme bouwstijl van 90 % van de Nieuwpoortse dijk.

De volgende foto is +/- genomen op de plaats waar Arno's fotograaf moet gestaan hebben. Het enige spoor naar het oorspronkelijke gebouw is Brasserie Casino. En dat kan ik je aanbevelen, je kunt er voor een mooie prijs-kwaliteitverhouding eten. Dat weten ondertussen wel meer mensen, zonder reservatie lukt dat niet altijd. En op dinsdag zijn ze dicht. De redenen waarom we de laatste twee keren dat we in Nieuwpoort waren, niet op onze vaste stek terecht konden.