1. Tussen 1994 en 1999 liep op Radio 1, meer bepaald op zondagochtend tussen 9 en 10 uur het programma Vriend & Vijand. Paul Jacobs interviewde er mensen 'over mensen van invloed in hun leven'. Al meer dan vijftien jaar neem ik mij voor iets neer te schrijven over die mensen van invloed in mijn leven.
2. Eén van die vele mensen is 'meneer Siffer'. Hij was leraar Engels en biologie aan het Sint Bernarduscollege van Nieuwpoort.
3. Rudolf Siffer werkt sinds 2004 aan een lezenswaardige blog, scherp en eigenzinnig, zowel qua inhoud als vormgeving. Erg jammer dat zijn gezondheid hem nu in de steek lijkt te laten. 'Meneer Siffer' is een van mijn inspiratiebronnen voor deze blog: www.rudolfsiffer.be. Meer bepaald de rubriek rudische spelen.
Drie redenen om het over 'meneer Siffer' te hebben. In het tweede jaar van de humaniora (1968 -1969), toen nog de vijfdes genoemd, zaten wij met 32 in zijn lessen. Van de lessen biologie herinner ik me weinig, behalve een anekdote. Hij had het over de voortplanting bij de konijnen. Net toen meneer Siffer het konijnenhoofdstuk afsloot, vroeg een van de jongens hoe dat dan bij de mensen verloopt. Het was de enige keer dat we hem zonder woorden zagen vallen, er volgde enkel een gestamel dat dit voor een volgende keer was, of stof voor het volgende schooljaar.
De lessen Engels hebben diepe sporen nagelaten. Lang voor de huidige hype rondom de eerste wereldoorlog, leerden wij het gedicht In Flanders Field van John Mc Crae van buiten. Flarden van het gedicht zitten nog steeds in mijn geheugen. Dat was niet niets voor een eerste jaar Engelse taal.
Op 11 december 2013 schreef ik over "De geboortegrond van een opa ... die verdwenen is." Die geboortegrond was exact tien jaar eerder, in het najaar van 2013 verdwenen.
Op 4 februari j.l. vertel ik, n.a.v. de sloop van de Gemeenteschool, over het huis van meester Billiet dat in 'death row' staat, gesloopt gaat worden dus. Tien jaar terug, op 15 april 2004, schrijft R. Siffer dat het huis van meester Billiet nog stand houdt ...
Was de werfkast voor elektriciteit een voorbode van het verdwijnen van dat groene hoekje? Siffer noemde dat toen (nog) Te Vullen Gaten. De Franslaan e.a. straten waren in 2004 al ruimschoots volgebouwd.
Om te besluiten nog een anekdote die meneer Siffer typeert. Enkele jaren na mij, zat ook mijn zus bij hem in de les. Zoals eerder aangegeven had en heeft hij een scherpe tong en pen, gecombineerd met een grote gevoeligheid voor wat er maatschappelijk leefde of leeft. Op een onbepaalde dag haalt hij in de les uit naar de middenstanders. Mijn zus, ook niet op haar mondje gevallen, dient hem vermoedelijk even ongezouten van antwoord.
De volgende keer dat meneer Siffer langs kwam in de winkel heeft zij zich bij mijn ouders verontschuldigd voor de opmerkingen die mijn zus en bij uitbreiding onze ouders gekwetst hadden. En hij mijn vader en moeder verzekerde echt geen vijand van de kleine middenstanders te zijn.
Klasse, 100 % klasse.
En je snapt dat meneer Siffer voor mij een van die mensen is die er toe deden. Tot op vandaag.
De lessen Engels hebben diepe sporen nagelaten. Lang voor de huidige hype rondom de eerste wereldoorlog, leerden wij het gedicht In Flanders Field van John Mc Crae van buiten. Flarden van het gedicht zitten nog steeds in mijn geheugen. Dat was niet niets voor een eerste jaar Engelse taal.
Even later had hij het over The Massacre of Mỹ Lai, met artikels en vooral foto's uit Time Magazine. Het bloedbad van Mỹ Lai was een slachting die op 16 maart 1968 werd aangericht door Amerikaanse soldaten tegen burgers, vooral vrouwen en kinderen, uit het Vietnamese plaatsje Mỹ Lai. Nadat de Amerikaanse regering dit 'incident' aanvankelijk stil wou houden, bracht de Amerikaanse pers enkele maanden later de ware toedracht aan het licht. Meneer Siffer geloofde dat de informatie van deze pers (en onze verontwaardiging?!) de Vietnamese oorlog tot een einde kon brengen. Het zou nog tot in 1975 duren. Dat de pers een wezenlijk rol gespeeld heeft in de beëindiging van de Vietnamese oorlog, staat vast. Historisch gezien was dit de eerste en meteen ook de laatste keer.
(Het is louter toeval dat ik dit deze zondagochtend schrijf ... maar wel op 16 maart, exact 46 jaar na deze gruwel.)
Om maar te vertellen dat meneer Siffer een wezenlijke bijdrage geleverd heeft aan wie ik nu ben. Wellicht ben ik niet de enige ... en even waarschijnlijk waren er ook jongens bij wie dit niet doordrong. Hij wist velen te inspireren om de Engelse taal te leren. Maar meer nog heeft hij een ons een flink stuk maatschappelijke vorming meegegeven. Waarbij ik me afvraag of ze die term toen nog niet moesten uitvinden?! Meneer Siffer had hierbij overigens een maatje: meneer Hillewaere, de leraar Frans. Niet alleen (en tot op heden) twee vrienden maar twee leerkrachten die een uniek combinatie brachten van taalonderwijs, cultuur en maatschappelijke gevoeligheid. Over meneer Hillewaere schrijf ik een volgende keer.
De minutieuze wijze waar Rudolf Siffer, weliswaar op geheel eigenzinnige en onnavolgbare wijze, zijn Nieuwpoortse berichten bijhield, helpt mij om eerder geschreven blogs te vervolledigen. (Of anderen in de toekomst aan te vullen.)
Op 11 december 2013 schreef ik over "De geboortegrond van een opa ... die verdwenen is." Die geboortegrond was exact tien jaar eerder, in het najaar van 2013 verdwenen.
De foto van Rudolf Siffer vermeldt dat er "Au Petit Bénéfice ook al geen batjes meer zijn te doen". Voor de niet West-Vlamingen: koopjes.
Links op de eerste verdieping was de slaapkamer van onze ouders ...
Zo vind ik ook nog een foto van de ruïne (2004) van de Gemeenteschool vòòr de afbraak (2008). Wij volgden er ooit les in het linkse, meest overwoekerde gedeelte, of het rechtse gedeelte, de tweede klas ooit gefunctioneerd heeft, kan ik niet achterhalen.
Was de werfkast voor elektriciteit een voorbode van het verdwijnen van dat groene hoekje? Siffer noemde dat toen (nog) Te Vullen Gaten. De Franslaan e.a. straten waren in 2004 al ruimschoots volgebouwd.
Om te besluiten nog een anekdote die meneer Siffer typeert. Enkele jaren na mij, zat ook mijn zus bij hem in de les. Zoals eerder aangegeven had en heeft hij een scherpe tong en pen, gecombineerd met een grote gevoeligheid voor wat er maatschappelijk leefde of leeft. Op een onbepaalde dag haalt hij in de les uit naar de middenstanders. Mijn zus, ook niet op haar mondje gevallen, dient hem vermoedelijk even ongezouten van antwoord.
De volgende keer dat meneer Siffer langs kwam in de winkel heeft zij zich bij mijn ouders verontschuldigd voor de opmerkingen die mijn zus en bij uitbreiding onze ouders gekwetst hadden. En hij mijn vader en moeder verzekerde echt geen vijand van de kleine middenstanders te zijn.
Klasse, 100 % klasse.
En je snapt dat meneer Siffer voor mij een van die mensen is die er toe deden. Tot op vandaag.
indrukwekkende veranderingen
BeantwoordenVerwijderenlut